Η φιλοαμερικανική και φιλοϊσραηλινή τοποθέτηση των δύο πολιτικών ηγετών των Κούρδων δίνει ώθηση στην ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, προτεκτοράτου, κατ’ ουσία, του Ισραήλ
Πριν από λίγα χρόνια, πραγματοποιήθηκε... στην Αθήνα ημερίδα με θέματα του ΝΑΤΟ και ακροατές Νατοϊκούς αξιωματικούς. Ένας των εισηγητών, Αμερικανός αξιωματικός, παρουσίασε χάρτη της Μέσης Ανατολής, όπου παρουσίαζε το Κουρδιστάνως ανεξάρτητο κράτος (με εδάφη αποσπασμένα και από τις τέσσερις χώρες – Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν).
Ο ανώτερος Τούρκος αξιωματικός -και στρατιωτικός ακόλουθος της τουρκικής Πρεσβείας στην Αθήνα- που παρευρισκόταν, εγκατέλειψε πάραυτα την αίθουσα σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Αυτό ήταν ένα μόνο από τα πολλά περιστατικά, ο δε χάρτης δεν ήταν άγνωστος στους Τούρκους, αφού έχει δημοσιευθεί εδώ και πολύ καιρό στην Ουάσιγκτον Ποστ. (Οι Αμερικανοί κυκλοφορούν και χάρτη με την «Αιγαιακή Μακεδονία» ανεξάρτητη, αλλά εδώ δεν αντιδρούν, άλλοι μεν για να μη χαλάσουν την ησυχία τους, άλλοι δε επειδή συμφωνούν ιδεολογικά).
Είναι πάντως γνωστό, ότι τόσο ο κ. Μπαρζανί, όσο και ο Ταλαμπανί, οι δύο πολιτικοί ηγέτες των Κούρδων (ο πρώτος πρόεδρος του Αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν, ο δεύτερος πρόεδρος του κράτους του Ιράκ) δεν έκρυψαν ποτέ την φιλοαμερικανική και φιλοϊσραηλινή τους τοποθέτηση. Άλλωστε, αυτή η πορεία τους δίνει ώθηση στην ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, προτεκτοράτου, κατ’ ουσία, του Ισραήλ (Ισραηλινοί αξιωματικοί εκπαιδεύουν τον στρατό του ιρακινού Κουρδιστάν, με ισραηλινό εξοπλισμό).
Πολλοί Ισραηλίτες, που ζουν σήμερα στο Ισραήλ, προέρχονται από το Κουρδιστάν και γνωρίζουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό της περιοχής. Αυτό σημαίνει ότι η Μοσσάντ είναι σε θέση να διαθέτει μεγάλη δεξαμενή από εξειδικευμένα στελέχη για τις ανάγκες της στην περιοχή αυτή. Το ιστορικό παρελθόν της Μοσσάντ στο Ιράκ από το 1950 με την χρησιμοποίηση των Ιρακινών Ισραηλιτών σε διατεταγμένες αποστολές, συνηγορεί σε αυτό.
Ο κ. Σάββας Καλεντερίδης σημειώνει σε άρθρο του, ότι στη Μέση Ανατολή ο εχθρός μπορεί να είναι επίσης και καλύτερος σύμμαχος. Με παρακαταθήκη τον αιματηρό πόλεμο Ιράν-Ιράκ, το Ιράν δεν επιθυμεί να εμπλακεί ξανά σε μια τέτοια διαδικασία και προς τούτο σπεύδει να εκμεταλλευτεί την σημαντική επιρροή του σιιτικού πληθυσμού στο Ιράκ. Από την άλλη πλευρά το Ισραήλ θέλει να χρησιμοποιήσει το ιρακινό Κουρδιστάν ως ένα ελεγχόμενο ανεξάρτητο κράτος, που θα αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο με τον ιστορικό σύμμαχο του Ισραήλ στην περιοχή, το Αζερμπαϊτζάν.
Κατά κάποιο τρόπο Ισραήλ και Ιράν συνεργάζονται αρμονικά στην διαμόρφωση του μελλοντικού ιρακινού κράτους. Οι Κούρδοι, οι οποίοι κουβαλούν σημαντική ιστορική παρακαταθήκη ως υποχείρια ξένων δυνάμεων, έχουν ισχυρότατη θέληση να αποτελέσουν ένα ανεξάρτητο κράτος.
Προκειμένου να αποφύγει τη διάσπασή της η Τουρκία, η οποία γνωρίζει πως οι διαδικασίες διάλυσης θα αρχίσουν μόλις παύσει η Δύση να έχει ανάγκη την γεωστρατηγική της θέση, όταν δηλαδή «τακτοποιηθεί» με κάποιο τρόπο το ζήτημα του Ιράν, κινήθηκε για την ειρήνευση με το ΡΚΚ, προβαίνοντας σε παραχωρήσεις, μετά από μακρόχρονες συζητήσεις των Μυστικών Υπηρεσιών της Τουρκίας (ΜΙΤ) με τον κ. Οτσαλάν. Οι επελθούσες συμφωνίες διαπνέονται από ασιατική πονηριά, όπου ο κάθε αντίπαλος υποκρίνεται πως θα της τηρήσει, αλλά ενδόμυχα σκέπτεται πώς θα τις παραβιάσει προς όφελός του.
Το μόνο κέρδος που θα έχει ο κ. Ερντογάν, είναι -με κάποιες ήσσονες εφαρμογές των συμφωνιών- να αποσπάσει την υποστήριξη των Κούρδων βουλευτών για την αναθεώρηση του Συντάγματος προς ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου του Κράτους -που εποφθαλμιά-, όπου οι ψήφοι του κουρδικού κόμματος είναι απολύτως αναγκαίες.
Η Τουρκία, εκείνο που μπορεί να κατορθώσει είναι να αναβάλει τις δρομολογημένες εξελίξεις. Το Σύστημα, όλες τις εποχές και με όλες τις καταστάσεις, δεν θέλει ποτέ να έχει απέναντί του ισχυρό αντίπαλο που θα του προβάλει εμπόδια στην υλοποίηση των σχεδίων του. Άλλωστε, το ανεξάρτητο Κουρδιστάν είναι πιο χρήσιμο από την Τουρκία, όσον αφορά τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή.
Ο Μακεδών
Πηγή: voria.gr