Στο Νόβι Ουρενγκόι οι 110 000 κάτοικοι ζουν και δουλεύουν αποκλειστικά για τη Gazprom.
(Φωτό) Αδειοι δρόμοι, εχθρική πόλη, φυσικό αέριο και πετρέλαιο: το «κλειστό» Νόβι Ουρενγκόι των 110.000 κατοίκων.
Βρίσκεται σε ένα «τυφλό» σημείο κάπου μεταξύ Πεκίνου και… Παρισιού, αφού όπως πληροφορεί η πινακίδα στην είσοδο της πόλης, το Νόβι Ουρενγκόι απέχει 4.689 χλμ. από τη γαλλική και άλλα ....3.659 χλμ. μακριά από την κινεζική πρωτεύουσα. Πού όμως ακριβώς ;
Κάπου στα βάθη της Σιβηρίας, στη Ρωσία, το πετρελαιοπαραγωγικό Νόβι Ουρενγκόι είναι ένα ζωντανό απομεινάρι της παλιάς ΕΣΣΔ που εξακολουθεί να εκδίδει ειδικές άδειες προσωρινής εισόδου για τις ξένες εμπορικές αποστολές, ενώ για όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες οι πύλες της παραμένουν σφραγισμένες.
Η πόλη με τους περίπου 110.000 κατοίκους της, είναι η πιο κλειστή κι απομονωμένη από τις περίπου 40 κλειστές πόλεις που εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά τη σοβιετική περίοδο.
Η πρόσβαση στη πόλη είναι σχεδόν αδύνατη για τον μέσο επισκέπτη, επειδή, όπως λεει ο υποδιοικητής του Νόβι Ουρενγκόι, Γκενάντι Σέρντιουκ, «προσπαθούμε να κρατήσουμε τους παρείσακτους και τους περίεργους μακριά από μια περιοχή στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία, πλούσια σε κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου».
Οι κάτοικοί της, που ζουν περίπου όπως και ο ήρωας της ταινίας «Τρούμαν Σόου», προστατευμένοι μέσα σε μια ασφαλή «γυάλα», εργάζονται στα εργοστάσια φυσικού αερίου που διατηρεί στη περιοχή ο βιομηχανικός κολοσσός Gazprom. Εκεί, μέσα σε θερμοκρασίες που πλησιάζουν τους -40 βαθμούς Κελσίου, με δυο ώρες ηλιακό φως την ημέρα και 253 ημέρες χειμώνα το χρόνο, οι εργάτες και οι οικογένειές τους προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από συνθήκες που σε εμάς θα φαίνονταν αδιανόητες.
«Οι ίδιοι οι κάτοικοι ζήτησαν από τον διοικητή της περιοχής να περιορίσει την είσοδο ξένων μέσα στο Νόβι Ουρενγκόι», λεει η Ναταλία Ζουμπάρεβιτς από το Ανεξάρτητο Ινστιτούτο Κοινωνικής Πολιτικής της Ρωσίας, προσθέτοντας πως «αυτή η σκληρή, ξενοφοβική απαίτηση γίνεται με το πρόσχημα να προστατευθεί η πόλη από την εγκληματικότητα». Είναι κάτι όμως που δεν τους επιβλήθηκε: το απαίτησαν οι ίδιοι, προφανώς με τη διάθεση να προσέχουν τα του «οίκου» τους και να μην χάσουν τις δουλειές τους.
