της Βάλιας Αλεξίου
Αυτή την Πλατεία Ομονοίας ζήσαμε εμείς…
Τώρα είναι μια πλατεία “εξωτερικού”…
Εκεί δίναμε τα ραντεβού μας, για να ξεκινήσει η νυχτερινή περιπλάνηση της κάθε παρέας…
Τι σημασία είχε που έμενες…
Ηράκλειο, Παγκράτι ή Αιγάλεω…
εκεί θα συναντιόσουν κάθε που έπεφτε ο ήλιος…
Κάποια πρωινά συνηθίζω να χρησιμοποιώ ταξί. Ένα από αυτά τα πρωϊνά, ήταν δεκάδες λαθρο-αλλοδαποί έξω από την πόρτα μου. Σταμάτησα το πρώτο που πέρναγε και του λέω… “βάλτε ασφάλειες γιατί είναι επικίνδυνα εδώ”…
Μου λέει: “Μην στεναχωριέσαι κορίτσι μου… ξέρω… Κι εγώ κάτοικος εξωτερικού είμαι, εδώ κοντά μένω. Συνορεύω με Πακιστάν, Αφγανιστάν κλπ…”
Τελικά αυτή η Πατρίδα σε Μελαγχολεί…
Όση Αγάπη κι αν έχεις μέσα σου… τρόπους δεν βρίσκεις να μην σε πονάει, να μη σου γδέρνει τα σωθικά….
…γιατί έτσι αισθάνομαι. Λεηλατημένη…
freepen.gr
